De voss un de wulf

Et woor emmool en buure, dee woor düchtig riike. Düsse buure hadde en graut huus, un an den siiden det huuses hadde hei twei gäuseställe, un hinger den gäuseställen ennen keller, un do woor en tiemlikk graut loch drinne. Düsse buure hadde den Keller ganz vull fleischk, butter, milk un süss nach läwensmiddel. Et woor dat johr en drüüge johr, sau datt de deere nit vill tau läwen hadden. Sei gingen öberall hin un visenteerten de ekken dürr; upp emmool kaam en voss det oovends bii den buuren siinen keller; hei krüüpet tau dem loche rinn un figet doo olles gudd uppedekket; hei schmuuset düchtig, proweert sick äwwer ollen augenblikk, off hei tau dem liche widder ruut kann kummen. Wann hei dann noch ruut konnte, dann ging hei widder taurügge un fraut noch. Wie hei nu genoch hadde, sau ging'e den oowend furt; den anderen oowend machtehei't widder sau, un sau nach enne ganze tiet lang. Upp emmool begiggente em en wulf, dee sägde fürr den voss: "Gudder frünnd, weist'e nikks te ääten fürr mick, ick sii sau hungerig?" De voss sägde, joo, ick weit woll wott, äwwer doo kriegest du nikks vann, dat will ick leewer alleine ääten. De wulf heel äwwer sau lange an, bitt hei enn midde naum. Wie se nu fürr den keller kaamen, doo geng de voss vürruut un de wulf folgede em noch. Wie de wulf soh, datt doo en gudder vürrooth woor, sau fenk hei an te fretten, un leet sick gar nit daran hingeren; de voss äwwer proweerte sick jümmer, öff hei auk noch ruut konnte. De wulf kehrte sick äwwer an nikks un heel sick jümmer ant fretten, bitt datt hei dann sau dikke woor, datt hei fürr den voss sägde: "Na gudder frünnd, gutz sii'k äwwer sau dikke, wie ick lange nitt gewest sii." "Na, dat frögget mick",, gaaf em de voss ter antwoord, und sägde, "dann wö'mme auk widder goon." De voss ging furrt. Wie hei nu druute woor, sau kaam auk de wulf mit dem kopp dürr dat loch un kwestede sick sau faste, datt hei weeder hingerrücks noch vürrwärts ruut konnte. De schlue Voss dachte, halt, gutz witt'en äwwer emmool dran kriegen, un ging bii de gäuseställe, un feeng doo an den gäuseställen an te rasselen, sau datt de gäuse anfeegen te krieschken. Dem riiken buuren siine frugge sägde: "Mann et wäären uns glaub'ick gäuse 'stollen." "Oh, du doore, datt gläub'ick nitt." "Doch, doch", sägde de frugge; "stoh noor mool upp un kukk!" Wie de buure uppestohn woor, soh hei kennen menschken, dann de voss woor weggelaupen, un hei leggde sick widder int bedde. Wie hei nu enne wiile ligged, sau höört hei upp emmool en brummen in dem kellere, datt sei wooren bange in dem ganzen huuse gewest. Sei stunden oltemoolen upp, un gingen in den keller, ümme tesehn, wat dat wöör. Wie se nun in den keller kaamen, sau saat en wulf in dem kellerloche, dee konnte nitt ruut un auk nitt rinn. Sei leepen geschwinde heruut, un hollten sick enner enne greipe, de andere en misthaaken, un de öwwerigen hadden olle knüppele; un doo upp den armen wulf gehogget, dat hei fürr schmerzen annfeengt te raupen: "Lootet mick dach goon, ick will't auk nitt widder doon!" äwwer sei schlaugen jümmer noch mei drupp, bitt endlikk kwestede sick de aarme schluppert heruut un leep furt. Den anderen daag begiggende emm de voss, ick hawwe mick gistert oowend woll saat gefretten, äwwer wat haww'ick dofürr liiden mötten; besüh mool miinen pukkel, den hann mii de falshken lüdde ganz kaputt geschlaagen." De Voss lachede un sägde: "du sohst je woll, datt ick nitt sau vill froot". Drümme iss dat sprückewoord wohr: De Vösse siid schluer osse andere.
____________________

Quelle:

Louis Curtze, Volksüberlieferungen aus dem Fürstenthum Waldeck,
Verlag: A. Speyer, Arolsen 1860
auch:
Märchen des Waldecker Landes

von Charlotte Oberfeld unter Mitarbeit von Gustav Grüner
Verlag: N. G. Elwert Verlag Marburg, 1970

StartseiteImpressumKontaktDatenschutzerklärung